Dla osób zajmujących się zawodowo leczeniem żywieniowym, rozliczanie procedur żywieniowych w sposób prawidłowy i zgodny z wytycznymi NFZ jest kluczowe dla sprawnej realizacji świadczeń. Chociaż zazwyczaj żywienie dojelitowe i pozajelitowe rozlicza się oddzielnie, zdarzają się przypadki kliniczne, w których konieczne jest jednoczesne stosowanie obu form leczenia żywieniowego tego samego dnia. Jakie są zasady rozliczania tych świadczeń i na co zwrócić szczególną uwagę?

Kiedy stosuje się żywienie dojelitowe i pozajelitowe jednocześnie?

W pewnych sytuacjach klinicznych pacjenci wymagają równoczesnego podawania składników odżywczych zarówno przez przewód pokarmowy, jak i dożylnie. Dotyczy to szczególnie przypadków, kiedy:

• Pacjenci żywieni dojelitowo nie tolerują pełnej ilości niezbędnych składników odżywczych i wymagają dodatkowego wsparcia żywienia pozajelitowego.
• Pacjenci żywieni pozajelitowo mogą stopniowo zacząć przyjmować pokarmy przez przewód pokarmowy, co wymaga wsparcia żywienia dojelitowego w okresie adaptacyjnym.
• Okres przejściowy między żywieniem pozajelitowym a dojelitowym, kiedy przewód pokarmowy pacjenta zaczyna przywracać swoją funkcję, ale pełne odżywianie doustne nie jest jeszcze możliwe.

Zasady rozliczania żywienia dojelitowego i pozajelitowego

Rozliczenie obu tych procedur w tym samym dniu jest możliwe, jednak należy spełnić kilka ważnych warunków, które pozwolą na prawidłowe zgłoszenie tych świadczeń do NFZ:

1. Dokumentacja Medyczna: Niezbędne jest dokładne udokumentowanie zasadności jednoczesnego stosowania żywienia dojelitowego i pozajelitowego. W dokumentacji medycznej muszą znaleźć się szczegółowe opisy stanu klinicznego pacjenta, które uzasadniają potrzebę zastosowania obu procedur jednocześnie. W przypadku kontroli NFZ, to na podstawie tych opisów ocenia się zasadność jednoczesnego rozliczenia.
2. Kody Świadczeń: W systemie rozliczeń NFZ każde z tych świadczeń ma przypisany swój indywidualny kod:
   • Żywienie dojelitowe – kod: 5.53.01.0000006
   • Kompletne żywienie pozajelitowe – kod: 5.53.01.0001468
   • Częściowe żywienie pozajelitowe – kod: 5.53.01.0001416 Świadczenia te powinny być zgłaszane osobno, z datą każdego dnia, w którym były podawane.
3. Konsumpcja Punktów: Procedury żywieniowe „zużywają” punkty z zakresu, do którego zostały przypisane. Rozliczenie obu form żywienia podnosi wartość hospitalizacji, ponieważ łącznie zużywają one większą liczbę punktów. Istotne jest jednak, aby obie procedury były wykonywane w zgodzie z potrzebami klinicznymi pacjenta.
4. Zasady Jednoczesnego Rozliczania: NFZ dopuszcza rozliczenie obu procedur tego samego dnia, jednak pod warunkiem, że każda z nich ma swoje kliniczne uzasadnienie. Oznacza to, że stosowanie żywienia dojelitowego i pozajelitowego musi być celowe i odpowiednio opisane w dokumentacji, aby w przypadku kontroli nie pojawiły się wątpliwości dotyczące zasadności jednoczesnego rozliczania obu świadczeń.

Kiedy nie można rozliczyć obu procedur?

Warto pamiętać, że NFZ ściśle monitoruje zgodność rozliczeń z rzeczywistymi potrzebami pacjenta. Nieuzasadnione jednoczesne stosowanie obu form żywienia może prowadzić do odrzucenia rozliczeń. Przykładowo, jeśli pacjent może być skutecznie żywiony wyłącznie przez jedną formę, nie ma podstaw do rozliczania obu świadczeń.

Przykłady kliniczne

• Pacjent z niedrożnością jelit: Taki pacjent może być początkowo żywiony tylko pozajelitowo. W miarę ustępowania objawów lekarz może wprowadzić żywienie dojelitowe, aby stopniowo adaptować przewód pokarmowy. W takim przypadku oba rodzaje żywienia mogą być stosowane jednocześnie w krótkim okresie przejściowym.
• Pacjent onkologiczny: W sytuacjach, gdy pacjent onkologiczny nie toleruje pełnego żywienia dojelitowego ze względu na powikłania po radioterapii, można zastosować dodatkowe żywienie pozajelitowe, co również jest podstawą do jednoczesnego rozliczania obu procedur.

Podsumowanie

Jednoczesne rozliczanie żywienia dojelitowego i pozajelitowego to procedura wymagająca precyzyjnego uzasadnienia i prawidłowego prowadzenia dokumentacji medycznej. Kluczem do sukcesu jest jasne i szczegółowe przedstawienie stanu klinicznego pacjenta, które uzasadnia potrzebę stosowania obu form żywienia jednocześnie. Dobrze prowadzona dokumentacja nie tylko ułatwi rozliczenie z NFZ, ale również pomoże w zapewnieniu odpowiedniej opieki nad pacjentem.